|
Kun sana äidin kyvyistä alkoi levitä, Terijoen kuviot kävivät pieniksi, ja perinteikkään lomakaupungin uljaat sanatoriot ja saumoistaan irvistelevät betonitalot jäivät taakse. Ivan oli kolmivuotias, kun suuri ja mahtava Leningrad imaisi perheen sisäänsä. Samoin se teki valtavalle määrälle muitakin neuvostokansalaisia, läheltä ja kaukaa.
Äiti työskenteli päivät terveyskeskuksessa, ja iltaisin hän hieroi ja hoivasi yksityisasiakkaita, joista monet olivat poliitikkoja, julkkiksia, taiteilijoita ja muita silmäätekeviä. Ja kuten aina, kuuluisuudet toivat mukanaan kuuluisuutta. Perheen asiat menivät koko ajan parempaan suuntaan.
Isänkään työssä ei ollut valittamista. Hän hoiti Kalininin polyteknisessä instituutissa tärkeää virkaa: hän oli partorg, puolueorganisaattori. Neuvostoliittolaisilla työpaikoilla partorg käytti joskus enemmän valtaa kuin johtaja.
Se oli selvää, että päästäkseen puolueorganisaattoriksi piti olla kunnon kommunisti, ja Ivanin isä oli sellainen.
"On varmaan vieläkin, saatana", Ivan puuskahtaa nyt, hieman katkerasti.
Silti Ivanin muistot lapsuudesta Neuvostoliitossa eivät ole ollenkaan ikäviä. Tärkein ensin: elämä tuntui turvalliselta.
Perhe asui Iisakin aukiolla, aivan Leningradin keskustassa. Koulunkäynti sujui vähintäänkin mukiinmenevästi, vaikkei se juuri Ivania kiinnostanutkaan. No, telkkariohjelmissa olisi sentään ollut parantamisen varaa. Rauhattoman pikkupojan mielestä sieltä tuli aina Joutsenlampi.
Tavallaan Ivan katseli kotona elävää televisiota, niin jännittäviä vieraitaäidin hoitopöydällä kävi. Parannusta hakivat muun muassa sellaiset ykkösluokan neuvostotähdet kuin näyttelijä Mihail Bojarskii, kirjailijat Bella Ahmadulina ja Boris Kunin sekä säveltäjät Andrei Petrov, Šandor Kaloš ja Viktor Plešak. Plešak jopa omisti yhden oopperoistaan Ivanin äidille.
Myöhemmin Ivan on toki ymmärtänyt, että heidän perheensä kuului neuvostoyhteiskunnan nomenklatuuraan eli etuoikeutettuihin.
Когда молва о матери разошлась, Зеленогорск стал маловат, доблестные санатории и бетонные дома с неаккуратными стенами остались позади. Ивану было 3 года когда великий и могучий Ленинград затащил в себя его семью. Тоже самое он сделал со многими другими советскими гражданами из далека и неочень.
Мать трудилась день и ночь в поликлинике а по вечерам она массажировала и обслуживала в частном порядке, среди клиентов многие были политиками, знаменитостями и прочие узнаваемые люди.И как обычно известные люди принесли с собой известность. Дела у семьи шли в гору. На работу отца тоже нельзя было жаловаться. Он занимал в Калининском политихническом институте важную дожность, он был парторг. В СССР парторг иногда имел больше власти чем директор.
Само собой разумеется , что бы стать секретарем парторганизации, надо быть настоящим коммунистом, отец Ивана был таковым.
«Наверное и по сей день, черт» вздыхает Иван несколько с грустью.
Но все же воспоминания Ивана о детсве не были грустными. Самое важное: жизнь казалась стабильой.
Семья жила на Исакиевской площади, в самом центре Ленинграда. Школа двигалась как минимум сносно, хоть она и не очень интересовала Ивана. Как в общем и телевизор тоже.
По мнению баловного мальчика там все время показывали Лебединое озеро.
Вобщем то Иван смотрел реальный телевизор дома, такие интересные люди ходили на прием к матери. Писательница Бэлла Ахмадулина и Борис Кунин а так же композитор Андрей Петров, Шандор Калош и Виктор Пдещак. Плещак даже посвятил одну из своих опер матери Ивана.
Позднее Иван понял, что их семья входила в советскую номенклатуру или была привелигерованной.
|
